نمایش دادن همه 4 نتیجه
نمایش دادن همه 4 نتیجه
سید ابوالحسن حافظیان در سال۱۲۹۷هجری شمسی در شهر مشهد مقدس چشم به جهان گشود، پدر وی مرحوم حاج سید میرزا آقا و مادرش بی بی معصومه خاتون هر دو از انسانهای مؤمن و پرهیزگار زمان خود بودند و چون مرحوم حاج سید میرزا به ریاضیات و علوم غریبه مشغول و در این زمینه سر رشته داشت، او هم شوق و علاقه زیادی به این رشته نشان میداد.
مرحوم میرزا، وقتی متوجه علاقه او گردیده سیدابوالحسن را به شیخ حسنعلی اصفهانی (نخودکی) که در آن زمان در شهر مشهد مقدس اقامت داشت معرفی نمود تا در محضر وی حاضر شده و نزد آن استاد فرزانه عبای شاگردی پهن کند. مرحوم اصفهانی (نخودکی) نیز او را پذیرفته و تحت تعلیم و تربیت قرار داد. حافظیان روزها در مدرسه میرزا جعفر تحصیل میکرد و شبها در حجره فوقانی صحن عتیق جنب ایوان عباسی به عبادت و ریاضت مشغول بود.
به زودی در اثر استعداد سرشار نزد استادش مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی بسیار مقرب گردید و گوی سبقت را از دیگران ربود. استاد در مکتب و مجلس درسش نور، صفا، وارستگی و آزادی را در سیمای ابوالحسن رصد کرد و به هوش و ذکاوت او بیش از دیگران پی برد.
و به این ترتیب وی همت گماشت، سیدابوالحسن به زودی مقدمات صرف و نحو، ریاضی، طب، نجوم، هیئت، فقه و اخلاق و … فرا گرفت و در هر یک از آنها به کمالی شایسته و بایسته نائل آمد. او در این ایام همیشه مترصد بود از اساتید دیگر هم استفاده کند. او از عالمان و عارفانی که برای زیارت از شهرهای ایران و کشورهای دیگر به مشهد مقدس مشرف میشدند نیز بهرهمند میگردید.
علاوه بر حاج شیخحسنعلی نخودکی، دو استاد بزرگ عصر علامه سیدموسی زرآبادی و علامه حاج سیدمظهر حسین هندی، در رشد معنوی استاد حافظیان تأثیر بسزایی داشتند. او به واسطه زهد و تقوا و به جهت حُسن خلق موروثی و خدادادی در میان افراد عام و خاص شهر مشهد مقدس مشهور شد و تا پایان عمر از محرمان و مشاوران و مشگلگشایان مردم به شمار میرفت و از خرمن دانش و ادعیه او عام و خاص بهره میگرفتند.